Verschillen in identiteit en cultuur overbruggen om samen succesvol te zijn in business of om harmonieus samen te leven in een ‘multiculturele’ samenleving, is niet simpel. Nationaal, Europees en wereldwijd staan alle alarmbellen aan.
We kunnen rustig stellen dat voor multinationals hetzelfde geldt. Think global and act local is zo eenvoudig niet. De grenzen van deze mantra van de vooruitgang zijn scherp in beeld gekomen. Alle internationaal opererende ondernemingen merken dat de globale risico’s groot zijn. De optelsom van ‘act local’ levert global een enorm risico op. Risico’s die het bestuur niet in beeld heeft, net zoals kapitein Smith van de Titanic de ijsbergen niet in beeld had. Het zijn killer risks: risico’s die grote bedrijven – bij de verkeerde uitkomsten van die risico’s – onmiddellijk in serieuze continuïteitsproblemen brengen.
Op microniveau zijn we als mensen in staat om dat te doen met elkaar wat we moeten, in wijken en in bedrijven: elkaar vinden in afspraken die werken. De bewijzen daarvoor zijn weer overal te vinden, in bijvoorbeeld de vluchtelingen crisis en elke werkdag in de operaties – op de werkvloer – van organisaties.
Maar op macroniveau zijn we een collectieve kleuter: we zijn tot niets in staat. We hollen achter de feiten aan en zijn alle controle op wat gebeurt kwijt. Dat geldt voor zowel politici als bestuurders.
Wat op microniveau normaal en eenvoudig mogelijk is – de dingen laten samenwerken – is tegelijk op macroniveau nog een onmogelijkheid. We zijn collectief een kleuter: we vormen een domme samenleving en we vormen domme organisaties en domme politiek/bestuurlijke systemen die functioneren op fracties van het niveau van collectieve intelligentie dat menselijk bereikbaar is.
Een dodelijk spiraal naar ‘inclusie’ ligt open: accepteren dat al die chaos, onzekerheid en al die verschillen in belangen, een complexe en reële werkelijkheid vormen waar we als mensen geen zeggenschap over hebben. Een werkelijkheid waartegen je jezelf goed moet bewapenen omdat die werkelijkheid bedreigend is. Een werkelijkheid zoals militairen ze zien. Een werkelijkheid die velen al ‘de derde wereldoorlog noemen’.
Het angstige is dat we accepteren wat onvermijdelijk lijkt. Gods water over Gods akkers laten stromen terwijl we dijken zouden moeten bouwen. Dijken die natuurlijk een soort grenzen zijn: open grenzen waarop je identiteit uitwisselt met elkaar. Dijken als beddingen van rivieren die stromen zijn van gedrag en cultuur. Het is angstig omdat we zoveel beter kunnen en er maar niet in slagen om slimmer te worden met elkaar.Het is angstig omdat als we niet veranderen waar we nu zelf erg veel last van hebben, dat geldt voor politiek en bestuur. We blijven op die manier krijgen en denken wat we kregen en dachten. We zullen altijd te laat zijn en alleen maar kunnen reageren. Het is angstig omdat we niet leren te voorkomen en maar geen grip op onze eigen gedragsrealiteit krijgen.
Vanzelf gaat het niet goed.
Terwijl zich tegelijkertijd – dat is het hoopgevende – een nieuwe en glinsterende wereld openbaart met een kosmos aan mogelijkheden, een virtual reality met een eigen betekenisgevende logica. Content en beelden ‘ontstaan’ in deze virtual reality als vrij uitwisselbaar goed. Taal en communicatie ontstaan parallel daaraan en scheppen nieuwe werkelijkheden. Alle uitwisseling van oude en nieuwe belangen gaat via uitwisseling in deze nieuwe virtual reality. Primair een uitwisseling van bedoelingen, secundair een uitwisseling die transactiedata tot gevolg heeft. En er is geen staat of overheid die ook maar iets te vertellen heeft over hoe bedoelingen in transacties overgaan en vice versa.
Het enige dat telt: alles wat er toe doet op deze aarde is ingeplugd in en communiceert met die virtual reality. Virtual reality is een ‘epische’ overgang naar een wereld van data, content en beelden, naar een wereld voor zelf-manifestatie en collectieve manifestatie. Met de overgang van ‘stupid (big) data’ naar ‘smart data’ kun je in de virtual reality op een veel wezenlijker en intelligenter niveau met elkaar communiceren dan in de oude bakstenen wereld mogelijk was. We komen daar in andere blogs op terug.
Waar we deze blog mee afsluiten is een visie:
Soft controls vormen een ongekend krachtig instrumentarium op het moment dat je er de wereld van smart data, content en beelden bij kan inschakelen. Je krijgt dan de intentionaliteit, en dus houding, gedrag en denken context-specifiek en voorspelbaar in beeld. De nieuwe virtual reality is een wereld van data en beeld gedreven communicatie waarin je eenvoudig tot gedragsafspraken en dus soft controls kan komen. De nieuwe virtuele wereld maakt dit afstemmingsproces – waarin je tot afspraken komt over wat je verbeteren en vernieuwen wilt – véél simpeler en concreter. En de benefit-logic druipt ervan af.
Omgedraaid: je kunt niets zinnigs over soft skills en soft controls zeggen als je niet met smart data werkt.
